Το Σάββατο στο οποίο ο διευθυντής του design department του ναυπηγείου μου είχε υποσχεθεί πως θα με πήγαινε μια βόλτα στην επαρχία μαζί με την οικογένεια του έφτασε. Και είμαστε εγώ αυτός η γυναίκα του, ο μικρότερος γιός του και ο σκύλος του σε ένα μικρό Suzuki να περιπλανιόμαστε στις άθλιους δρόμους της επαρχίας.
Εγώ το μόνο που είχα ζητήσει ήταν να κάναμε μια στάση σε ένα super market για να αγοράσω μερικά πράγματα για το καινούργιο μου σπίτι. Αυτός μου απάντησε πως αρχικός μας προορισμός ήταν το μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμο το Alang. Εννοείται πως δεν θα έχανα τέτοια ευκαιρία να επισκεφτώ ένα διαλυτήριο πλοίων, ακόμα και εάν έχανα τα ψώνια στο supermarket. Όπως τελικά και έγινε...
Γεύση από Ινδία.
Όντας με 3 Ινδούς και σε μια επαρχία όπου οι ξένοι είναι πιο σπάνιοι και από τα λιοντάρια του ζουν στην περιοχή, έπρεπε να συμβιβαστώ με τους δικούς τους κανόνες, και καταναλώσεις.
Είχα πάντα στον νου μου την συμβουλή της γιατρού στην Ελλάδα " Να μην καταναλώσεις τίποτα από τον δρόμο. Οι μόνες τροφές που πρέπει να τρως να είναι συσκευασμένες η τυποποιημένες, εάν δεν θέλεις να εμφανίσεις κάποιο πρόβλημα υγείας"
Πρώτη στάση σε αυτό το ταξίδι ήταν μια βρώμικη και σκονισμένη διασταύρωση για να πιούμε παραδοσιακό Ινδικό τσάι. Τα συστατικά του είναι τοπικό τσάι, νερό, ζάχαρη και φρέσκο γάλα αγελάδας. (όταν όμως λέω φρέσκο εννοώ πως πιο φρέσκο δεν γίνεται, μόλις λίγα λεπτά πριν έχουν αρμέξει την αγελάδα για να μας το σερβίρουν).
Δεν είναι όλοι τυχεροί να κάνουν βόλτες με το ολοκαίνουργιο τους αυτοκίνητο. Κάποιοι απλά ανεβαίνουν στην καρότσα και ταξιδεύουν.....
Δεύτερη στάση σε μια άλλη διασταύρωση αρκετά χιλιόμετρα πιο μακριά αλλά με τις ίδια χαρακτηριστικά που είχε και η προηγούμενη, αυτή την φορά για να πιούμε κάτι πιο γλυκό. Χυμό ζαχαροκάλαμου. Κορμοί ζαχαροκάλαμου περνάνε μέσα από 2 τροχούς που τους λιώνουν αφήνοντας τον χυμό να τρέξει σε ένα ποτήρι το οποίο έχουν απλά ξεπλύνει σε ένα κουβά με νερό. Και αυτό το ποτήρι γεμάτο με τον ολόφρεσκο χυμό ζαχαροκάλαμου προσφέρεται στον διψασμένο πελάτη. Πως να πεις όχι σε αυτήν την προσφορά.
Διασχίζοντας με καμήλα την εθνική οδό.
Τρίτη στάση ήταν ακριβώς έξω από τα διαλυτήρια για να πιούμε αυτήν την φορά τον ακόμα πιο ολόφρεσκο χυμό καρύδας. Ο Ινδός πωλητής κόβει με επιδεξιότητα το κοτσάνι του φρούτου και αφού το φέρει σε όρθια θέση ανοίγει μια μικρή τρυπά και πετάει ένα καλαμάκι μέσα. Το εάν το καλαμάκι είναι καινούργιο η ξαναχρησιμοποιημένο δεν το πρόσεξα.
Εάν αγνοούσα την εικόνα και τον ήχο των διαλυτηρίων από πίσω μου, καθώς και την σκόνη, τα φορτηγά και τους Ινδούς που περπατούσαν και με κοιτούσαν περίεργα μπροστά μου θα μπορούσα άνετα να φανταστώ πως βρίσκομαι στην Χαβάη και πίνω τον ίδιο χυμό, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν μου άρεσε. Το κύριο του χαρακτηριστικό ήταν η έλλειψη οποιασδήποτε γεύσης, που το έκανε μη απολαυστικό. Ο συγκεκριμένος χυμός είναι πολύ πιο δροσιστικός όταν κάποιον είναι αφυδατωμένος. Εγώ δεν ήμουν.
Για το τέλος άφησα την ύψιστη δοκιμασία. Οι οικογένεια του Ινδού πεινούσε, όπως και εγώ αλλά ξέροντας ότι ήδη έχω φέρει το στομάχι μου στα όρια του με τις γευστικές τους προτιμήσεις, θα μπορούσα να αντέξω χωρίς να φάω κάτι όλο το βράδυ. Όταν όμως σου προσφέρουν φαγητό πως να πεις όχι?
Εστιατόριο, ο θεός να το κάνει, πάνω στην εθνική οδό (πως είναι ο Σείριος, καμία σχέση) όπου τα τρόφιμα παρασκευάζονται στην εξοχή, χωρίς τοίχους όπου τα ζουζούνια κάνουν βόλτα πάνω από το πιάτο (και ορισμένες φορές μέσα σε αυτό) ενώ τα κουνούπια κάνουν κύκλους πάνω από την λάμπα, και ενίοτε επιδρομές σε οποιοδήποτε ακάλυπτο σημείο του σώματος βρουν. Τραπέζι ευτυχώς είχε. Και τα φαγητά ήταν μόνο για χορτοφάγους. Παρήγγειλα fried rice που το λατρεύω από την περίοδο της Κίνας, και απέμεινα να σκέφτομαι, ποιό από όλα αυτά που κατανάλωσα εκείνη την ημέρα θα με καθήλωνε στο κρεβάτι για τις επόμενες.
Και όμως επέζησα χωρίς καμία απώλεια. (έως την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) Είμαι ήδη 2 εβδομάδες στην Ινδία και το ανοσοποιητικό μου σύστημα έχει προσαρμοστεί πλήρως στις νέες συνθήκες. Το PH του υδροχλωρικού οξέος στο στομάχι έχει χτυπήσει συναγερμό κατώτατου ορίου και σκοτώνει οποιοδήποτε μικρόβιο κυκλοφορεί μέσα στα τρόφιμα, ενώ τα αντισώματα αναλαμβάνουν όπου εκείνο αποτύχει.
Τελικά η διάρροια είναι ένα μακρινό σενάριο η αυτά που έφαγα ήταν καθαρά σε αντίθεση με την όψη τους?
Γεύση από Ελλάδα.
Όταν φτάσαμε στα διαλυτήρια ήταν ήδη πολύ αργά για να μπορέσω να δω το μέρος, και τα πλοία. Στον δρόμο βλέπαμε οτιδήποτε μπορεί να αποσπαστεί από ένα πλοίο. Ηλεκτρομηχανές, αντλίες, ντουλάπια, καρέκλες, πόρτες, τηλέφωνα, ρολόγια, ψυγεία, πλυντήρια, γερανούς, σωσίβια, τουαλέτες, νιπτήρες, πλακάκια, ηχεία, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα, σεντόνια, στρώματα, καθαριστικά, φόρμες, εργαλεία, εργαλειοθήκες, υπολογιστές, κασετόφωνα, ανεμιστήρες, κονσέρβες (!!!), και άλλα, πολλά άλλα, πάρα πολλά άλλα.
Λόγω του περασμένου της ώρας όλα τα μαγαζιά που πουλούσαν τα παραπάνω αντικείμενα ήταν κλειστά. Η γυναίκα του Ινδού ήθελε να αγοράσει ένα ρολόι, ενώ εγώ μια καμπάνα πλοίου. Όσο και εάν ψάξαμε δεν βρήκαμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά σε 2 από τα μαγαζιά είδα τα παρακάτω.
Η ΔΕΛΤΑ της γειτονιάς. Τι οικεία εικόνα. Πόσα παγωτά, πόσα αναψυκτικά, πόσα γάλατα πόσοι χυμοί έχουν καταναλωθεί μέσα από τέτοια ψυγεία. Σε ποιο ελληνόκτητο καράβι να ανήκε πριν καταλήξει σε αυτήν την χωματερή παλαιών ηλεκτρικών συσκευών.
Χοιρινό Λάντσεον Μητ. Προϊόν Δανίας. Προϊόν Αποστειρωμένο.
Ένα από τα τελευταία προϊόντα που θα περίμενα να βρω
στην επαρχία Gujarat θα ήταν οποιοδήποτε ελληνικό. (η έστω Δανέζικο, με επιγραφή στα ελληνικά) Ποιός μάγειρας δεν το ετοίμασε για το πλήρωμα στο τελευταίο ταξίδι του πλοίου, και ξέμεινε στην κουζίνα μέχρι να το πάρουν οι εργάτες του διαλυτηρίου και να το δώσουν σε έναν ντόπιο έμπορα ο οποίος να περιμένει έναν Έλληνα για να το αγοράσει. Εννοείται πως το αγόρασα καθώς η ημερομηνία λήξης του είναι το 2014.
