Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Monsoon. The survival.....


Η ιστορία ενός παραμυθιού που εξελίχθηκε στο Daman.


Στην αρχή όλοι οι ήρωες ήταν χαλαροί....


....και απολάμβαναν ενα ξέγνιαστο σαββατιάτικο απόγευμα


Ακόμα και οι 3 σωματοφύλακες είχαν βγει από το παραμύθι τους για να συμμετάσχουν και αυτοί στο γεγονός....


Κανένας όμως δεν είχε δει τα μαύρα σύννεφα που έρχονταν απειλητικά απο τον ορίζοντα...



Η προειδοποίτικη βολή ηταν ο δυνατός ανεμος που αρχισε ξαφνικά να πνέει.


Ενώ σύντομα ξεκίνησε ο κατακλυσμός....


Τα πάντα βράχηκαν στο πέρασμα του, τίποτα δεν έμεινε στεγνό στα 10 λεπτά που κράτησε.



Ενώ μετά το πέρας του, η ζωή συνεχίστηκε και σιγά σιγά ξαναβρήκε τους κανονικούς της ρυθμούς....

Ο πιο Γαμάτος Οδοντογιατρός του κόσμου.

Ερχόμενος στην Ινδία δεν πίστευα ποτέ πως θα συναντούσα τον πιο γαμάτο οδοντογιατρό του κόσμου. Δεν ξερω που σπούδασε, δεν ξέρω την εμπειρία του, ούτε ξέρω τίποτα για την φήμη ανάμεσα στους ασθενείς. Ξέρω όμως πως το όνομα του τα λέει όλα.....



Daman. One more Portuguese colony in India (Only Goa remains

Το Daman απέχει από το Surat περίπου 2 ώρες με το αυτοκίνητο. Η διαδρομή περιλαμβάνει κομμάτι της εθνικής οδού Δελχί – Βομβάη, με λίγα λόγια τον δρόμο που συνδέει την μεγαλύτερη πόλη και λιμάνι της Ινδίας με την πρωτεύουσα. Όντας Έλληνας και ξέροντας τα χάλια τον δικών μας δρόμων  κανονικά δεν θα έπρεπε να εκφέρω γνώμη. Εάν όμως ένας Γερμανός έβλεπε αυτόν τον δρόμο θα έβαζε τα κλάματα. Ναι μεν έχει 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση με διάζωμα στην μέση!!! (Για Ινδία ανεπανάληπτο). Αλλά ο δρόμος δεν είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος (όχι με την αυστηρή έννοια του όρου) ενώ σε πολλά σημεία περνάει μέσα από πόλεις και χωριά. Έτσι λοιπόν σκυλιά, αγελάδες, και λοιπά ζώα καθώς και άνθρωποι  τον διασχίζουν κατά βούληση και χωρίς να λογαριάζουν εάν έρχεται η δεν έρχεται αυτοκίνητο η φορτηγό. Ενώ σε μερικά σημεία είναι τόσο κλειστές οι στροφές που η αμφιβαλω εαν ειχαν ορατοτητα οι μηχανικοί οταν τον εφτιαχναν.


Η εθνική οδός ειναι ακόμα υπο κατασκευή.

Σε αυτό τον αυτοκινητόδρομο λοιπόν οδήγησα και εγώ, και είμαι περήφανος. Ο Ινδός επιθεωρητής με τον οποίον πήγαμε, έχοντας πιεί λίγο μπύρα παραπάνω στο Daman, ένιωσε  νύστα και τον ύπνο να έρχεται να τον παραλάβει. Μου έδωσε λοιπόν το αμάξι, (εγώ είχα πει λιγότερο) και οδήγησα για 50 χιλιόμετρα στην εθνική οδό Βομβάης Δελχί. Πρέπει να είμαι από τους πρώτους Έλληνες αλλά ας το κάνω μεγάλο θέμα.



Είχα άλλωστε και τον Ganesh να με προστατεύει….

  

Εικόνα απο την ακρη της εθνικής οδού. 


Ο δρόμος για το Daman. Όσο ανήκε στην Πορτογαλία δεν είμαι σίγουρος εάν υπήρχε καν δρόμος.
Το πράσινο οφείλεται στις βροχές και τους μουσσώνες, και η εικόνα της φύσης είναι συγκλονιστική.

Η μελαγχολία ενός καλοκαιριού που πέρασε, ενός γαλάζιου ουρανού που κρύφτηκε, και μιας θάλασσας που υποχώρησε, στο φόντο ενός απαγορευμένου ποτού, και άδειων πιάτων…..

Δυστυχώς ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος εκείνη την ημέρα. Όλη την ημέρα ψιλοέβρεχε, οπότε το περπάτημα στους δρόμους θα ήταν οτιδήποτε παρά ευχάριστο, ενώ και το Daman από μόνο του δεν έχει το μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον.

Όλοι λένε πως ανάμεσα στο Diu και το Daman το Diu είναι μακράν καλύτερο και θα συμφωνήσω μαζί τους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Daman είναι η άμπωτη. Όταν τα νερά πέσουν, η ακτογραμμή μετακινείται κάτι εκατοντάδες μέτρα, μακριά από το αρχικό σημείο ενώ στο ενδιάμεσο υπάρχουν κοφτερά βράχια. Το κολύμπι είναι δύσκολο σε τέτοιες θάλασσες και προτιμάται από ελάχιστους.

Η παραλία στα βόρεια είναι όπως περιγράφτηκε παραπάνω.

Αντιθέτως η παραλία στα νότια είναι λίγο καλύτερη καθώς δεν υπάρχουν βράχια. Άλλα οι κολυμβητές είναι αναγκασμένοι να περπατήσουν μέσα στην λάσπη για να φτάσουν την θάλασσα.

Η ταλαιπωρία μια καμήλας για να ενθουσιάζονται οι τουρίστες…. Εγω δεν δοκίμασα


Η εκκλησία του Daman. Χτισμένη και αυτή την πρωτη δεκαετία του 16ου αίωνα, στέκει αγέρωχη για 400 χρόνια. 400 μουσωνες εχει βιωσει και δεν εχει πάθει τίποτα. 


Το εσωτερικό της εκκλησίας.



Leprosy is curable. Do not fear it, treat it. Έχω χάσει κάτι? Γιατί να υπάρχει αυτή η επιγραφή στο περίβολο του σχολείου?

Ένα καταπράσινο τοπίο με φόντο φοίνικες. Με τόση υγρασία που έχει το περιβάλλον οι εικόνες είναι πράγματι εντυπωσιακές.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Surat. On the other side of Gujarat.

Είναι καιρός που ήθελα να ταξιδέψω στην Ινδία με λεωφορείο. Είχα ακούσει διάφορα, ότι είναι καθαρά, ότι είναι βρώμικα, ότι είναι στενά, ότι είναι ευρύχωρα, ότι είναι και δεν είναι άνετα, και ήθελα να εξακριβώσω μόνος μου την αλήθεια.
 
Η ευκαιρία να ταξιδέψω ήρθε όταν ένας επιθεωρητής του νηογνώμονα που τον γνώρισα στην Pipavav άλλαξε τόπο δουλειάς και μας κάλεσε να δούμε εκείνη την πόλη. Η πόλη του, το Surat, ήταν μόλις 11 ώρες μακριά από εμάς.
 
Το δύσκολο ήταν να οργανώσουμε το ταξίδι. Ευτυχώς εμείς δεν κάναμε τίποτα, αλλά βάλαμε τους Ινδούς να μας τα οργανώσουν. Το τοπικό sleeper λεωφορείο δεν είχε Air Condition, οπότε αποκλείστηκε αμέσως. Παρόλο που το ταξίδι γίνεται μόνο βράδυ, άρα δεν αναμένεται να έχει τόσο πολύ ζέστη, το a/c είναι απαραίτητο, καθώς ανοίγοντας το παράθυρο θα μπουν μέσα τα εξής: Σκόνη, κουνούπια, λοιπά έντομα, έντονη μυρωδιά από κάθε λογής σκουπίδια καθώς και η βροχή. Η πλησιέστερη πόλη όπου ξεκινούσε a/c  sleeper bus  ήταν η Bhavnagar 3 ώρες μακριά. Αναγκαστικά λοιπόν φύγαμε νωρίτερα από την δουλειά την Παρασκευή το βράδυ για να βρεθούμε στην αφετηρία των λεωφορείων.
Τα λεωφορεία λοιπόν είναι κάθε λογής. Είτε full sleeper, with a/c είτε κάτω καθίσματα και πάνω κουκέτες, είτε πάνω και αριστερά κουκέτες και κάτω δεξιά καθίσματα, ότι γούσταρε ο σχεδιαστής τους. Τα καλύτερα είναι τα Volvo bus (η ονομασία προήλθε από την γνωστή μάρκα οχημάτων, αλλά στην Ινδία αποτελεί συνώνυμο της πολυτέλειας). Volvo bus  υπάρχουν μόνο σε μεγάλες πόλεις καθώς όντας πιο ακριβά δεν θα προτιμηθούν από τα φτωχότερα στρώματα. Και σε μια πολύ σαν την Bhavnagar όπου δεν έχεις πολλούς πλούσιους, Volvo ούτε με κιάλια δεν βρίσκεις.


Ο διάδρομος. Ίσα ίσα που χωράει άνθρωπος.


Η κουκέτα. (Καμαρούλα μια σταλιά, δεν λες τίποτα. Και αυτή είναι για άτομα)

Κουβέρτες, προσφέρει το λεωφορείο, (από πότε έχει να τις πλύνει δεν έχω ιδέα) ενώ μαξιλάρι πρέπει να έχεις δικό σου,

Φύγαμε λοιπόν 9 το βράδυ από την Bhavnagar και μετά από ένα απείρως κουραστικό ταξίδι, φτάσαμε στις 5 το πρωί στο Surat.  Οι Ινδικοί δρόμοι είναι γεμάτοι σαμαράκια. Και η θέση μας ήταν ακριβώς πάνω από την ρόδα. Δεν θα προσθέσω κάτι παραπάνω. Η απογειώσεις από την θέση ανάσκελα στην οποία βρισκόμουν ήταν συχνότατες, ενώ μια φορά βρέθηκα να πετάω  για δευτερόλεπτα, καθώς ο οδηγός δεν θεώρησε ότι άξιζε να κόψει ταχύτητα σε μια ανωμαλία του δρόμου….

5 το πρωί, κουρασμένοι βγήκαμε με τον Χρήστο από το λεωφορείο, και πριν προλάβουμε καν να παραλάβουμε τις βαλίτσες ένα τσούρμο οδηγών rickshaw μας περικύκλωσε για να μας εξασφαλίσει ως πελάτες.  Εμείς διαλέξαμε τον πιο φθηνό και φύγαμε για το ξενοδοχείο.


 Η θέα απο το μπαλκόνι του ξενοδοχείου.

Την πρώτη ημέρα πήγαμε στο Daman. Το Daman είναι η πρώην πορτογαλική αποικία, (σαν το Diu και την Goa) όπου μετά την απελευθέρωση  το 1961 δεν συμπεριλήφθηκε στο Gujarat αλλά μαζί με το Diu έφτιαξαν δικιά τους επαρχία. (για να πουλάνε ανενόχλητοι αλκοόλ καθώς στο Gujarat απαγορεύεται.)

Το βράδυ επιστρέψαμε και μαζί με τον επιθεωρητή και κάποιους φίλους του πήγαμε σε ένα Κινέζικο εστιατόριο. Τώρα τι κινέζικο εστιατόριο είναι αυτό που δεν προσφέρει μοσχαρίσιο κρέας, μόνο ο ιδιοκτήτης του ξέρει….

Επόμενη ημέρα αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το ίδιο το Surat. Αυτή η πόλη είναι μια από τις πιο ταχέως αναπτυσσόμενη της Ινδίας. Η ιστορία της ξεκινάει από την εποχή των Άγγλων τον 17 αιώνα, καθώς σε αυτό το μέρος διάλεξαν να χτίσουν τις αποθήκες για τα μπαχαρικά που θα πήγαιναν με τα πλοία στην Ευρώπη. Μερικά χρόνια αργότερα όλα αυτά ξεχάστηκαν όταν η Βομβάη έγινε το κέντρο εμπορίου της δυτικής πλευράς της Ινδικής χερσονήσου, θέση που κατέχει μέχρι σήμερα.



Παλιό ξυλινο αρχοντικό στον κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλης.


Ο σιδηροδρομικός σταθμός.


Εννοείται πως μπήκαμε μεσα. Μου είπαν πως τα απογεύματα είναι πιθανό να δεις ανθρώπους να ανεβαίνουν στην οροφή του τρένου η να κρέμονται από τα παράθυρα καθώς δεν θέλουν να πληρώσουν εισητήριο.


Η αίθουσα αναμονής. Σχετικά με τον τύπο που κοιμάται στο πάτωμα, αυτή ειναι συνηθης εικόνα στην Ινδία.


Η κεντρική πλατεία της πόλης. Έξω από τον σταθμό δεκάδες ξενοδοχεία μαζεμένα στο ίδιο μέρος.

Στο  Surat ξέσπασε το 1994 μια φοβερή επιδημία, σκοτώνοντας πολλούς ανθρώπους. Έκτοτε οι αρχές αποφάσισαν να καθαρίσουν την πόλη και μπορώ να πω πως το πέτυχαν. Η πόλη είναι μια από της πιο καθαρές που έχω επισκεφτεί στην Ινδία. 


Slums υπάρχουν σε κάθε μεγαλούπολη και το Surat δεν αποτελεί εξαίρεση.

Όντας μια πόλη κοντά στα σύνορα με την διπλανή επαρχία, είναι λογικό να έχει πολλές επιρροές. Το να βρεις non-veg φαγητό είναι εξαιρετικά εύκολο καθώς παντού υπάρχουν εστιατόριο που το προσφέρουν. Αλκοόλ δεν υπάρχει αλλά τουλάχιστον μπορείς να βρεις υποκατάστατα. Non –alcoholic beers υπάρχουν παντού (δεν έχω ξαναδεί σε καμία άλλη πόλη του Gujarat) ενώ εδώ θα βρεθεί και το λεγόμενο mock-tail  υποκατάστατο του Cocktail.


Δεκάδες εμπορικά κέντρα υπάρχουν στα περίχωρα αλλά και στο κέντρο της πόλης ενω η ανάπτυξη βασίζεται στην βαριά βιομηχανία. Υπάρχουν 2 ναυπηγεία, ένα διυλιστήριο και πολλά άλλες μικρότερες βιομηχανίες και βιοτεχνίες.


 Νέα συγκροτήματα κατοικιών χτίζονται στην άκρη της πόλης στον δρόμο προς το αεροδρόμιο. Ποιός θα εχει τα λεφτά να τα αγοράσει ειναι άλλο (αναπάντητο) ερώτημα


Είπαμε ανάπτυξη αλλά οι αγελάδες είναι παρούσες στις λεωφόρους. Χρειάζονται ίσως μερικά χρόνια ακόμη για να εξαφανιστούν απο την κοινή θέα

Έμεινα  κατενθουσιασμένος από την πόλη. Δυστυχώς δεν χτίζουμε τα καράβια σε ένα από τα 2 ναυπηγεία του Surat, αλλά τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή. Ακόμα και η Pipavav έχει τα καλά της…


Μελαγχολική εικόνα για να αποχαιρετίσεις μια ωραία πόλη σαν και αυτή.

Ένα  από αυτά που δεν έχει καλά η Ινδία είναι η αξιοπιστία των λεωφορείων. Στο πρώτο ταξίδι δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Αλλά στην επιστροφή δεν ήμασταν τόσο τυχεροί.   Από το Surat φύγαμε στις  11 το βράδυ της Κυριακής. Κατά τις 3 τα ξημερώματα και ενώ ήμασταν στην μέση του πουθενά, το λεωφορείο σταμάτησε λόγω βλάβης στον κινητήρα. Μια ώρα μετά, ξαναξεκίνησε μόνο και μόνο για να προχωρήσει μερικά χιλιόμετρα πριν σταματήσει οριστικά. Μέχρι να βρεθεί άλλο λεωφορείο, και οδηγός και μέχρι να μας προσεγγίσουν πέρασε άλλο ένα 3ω ρο. Στην Bhavnagar φτάσαμε στις 11 το πρωί, ενώ στην Pipavav στις 3 το μεσημέρι….


Ο Ινδικός "Σείριος" στην έθνική οδό. Τώρα με τις βροχές είναι ακόμα καλύτερος....

Το σωτήριο λεωφορείο. Αυτό που λειτουργούσε, όχι το άλλο που χάλασε. Παρατηρείτε οτιδήποτε το ασυνήθιστο? Όχι ότι δεν έχει υαλοκαθαριστήρες, απλά τον έχουν βάλει μεσα. Το καλύτερο και ασφαλέστερο όχημα για να κυκλοφορείς όταν βρέχει

Κινούμενος θάμνος....


Στην Ινδία ακόμα και οι θάμνοι εχουν δικαίωμα να κινούνται στους επαρχιακούς δρόμους.

(Στην αρχή είχα σκεφτεί να ανεβάσω αυτήν την φωτογραφία ρωτώντας ταυτόχρονα τι είναι αυτό. Στην συνέχεια άλλαξα γνώμη. Η απάντηση στην ερώτηση μου υπάρχει πιο κάτω.)

Επιτέλους Alang…..

Τόσες φορές πέρασα από κοντά. Τόσες φορές πλησίασα σε απόσταση αναπνοής. Πάντα ήθελα να πάω αλλά ποτέ δεν έβρισκα την κατάλληλη παρέα για να βρεθώ εκεί. Τελικά δεν ήταν τόσο επικίνδυνα όσο είχα πιστέψει…

Η αρχή έγινε στα μέσα Απριλίου. Η πρώτη επίσκεψη στην Alang ήταν βράδυ (εάν είναι ποτέ δυνατόν…..) λόγω κακής ώρας αναχώρησης. Για την ακρίβεια ποτέ δεν είχα σκοπό να πάω εκεί. Είχα ζητήσει από τον Ινδό διευθυντή ενός τμήματος του ναυπηγείου να πάμε στην διπλανή πόλη για να αγοράσω κάποια πράγματα από το supermarket. Στον δρόμο μου είπε ότι μερικά χιλιόμετρα μακριά από αυτήν την πόλη είναι το μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμο ρωτώντας με ταυτόχρονα εάν ήθελα να πάω. Δεν υπήρξε άλλη σκέψη εκτός από το ναι. Το λίγα χιλιόμετρα αποδείχτηκαν ατελείωτα και όταν φτάσαμε εκεί ήταν ήδη βράδυ.

Ένα όνειρο γεννήθηκε εκείνο το βράδυ. Ξαναπέρασα από κοντά, αλλά δεν μπήκα.

Ξαναπήγα στην περιοχή άλλα δεν είδα τα πλοία.

Έως το προηγούμενο Σάββατο. Που επιτέλους κανονίστηκε το ταξίδι.

Η Alang λοιπόν είναι το μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμο. Και εδώ υπάρχει η πρώτη παρεξήγηση. Δεν είναι ένα διαλυτήριο, αλλά εκατοντάδες μικρά. Alang είναι το όνομα της περιοχής, και είναι πασίγνωστο στον διεθνή κύκλο της ναυτιλίας.  Ο λόγος που επιλέχτηκε αυτό το σημείο είναι η παλίρροια. Το υπό διάλυση πλοίο προσαράζει στην παραλία όταν τα νερά είναι ψηλά, ενώ μόλις αποσυρθούν οι εργάτες με τα οξυγόνα ξεχύνονται στην παραλία. Μόλις κοπεί ένα κομμάτι, γάντζοι τραβάνε το πλοίο πιο κοντά στην ακτή, και αυτό συνεχίζεται μέχρι να φτάσουμε στην προπέλα.

Η διαδικασία είναι αργή. Χρειάζεται περίπου ένα 3μηνο για να εξαφανιστεί ένα μεσαίου μεγέθους πλοίο. Αλλά τίποτα δεν πάει χαμένο. Τα έπιπλα απομακρύνονται και πωλούνται στα διπλανά καταστήματα, Τα φαγητά, οι κονσέρβες που περίσσεψαν επίσης, τα μέταλλα πάνε στα χυτήρια για να ξαναδημιουργηθούν, ενώ αρκετά αντικείμενα από το πλοίο γίνονται διακοσμητικά σε σπίτια.
 

Καλωσορίσατε. Καλώς σας βρήκαμε….


Η πρώτη μουντή εικόνα μας δείχνει που βρεθήκαμε…. Οι επόμενες θα είναι πολύ καλύτερες…


 Η διάλυση μόλις ξεκίνησε. Από το πρόστεγο…


Ένα πρώην VLCC (Very Lange crude oil Carrier) Σιγά σιγά θα μετατραπεί σε LCC ενώ στο τέλος...


θα γινει  SCC (small crude carrier)


Στην περιοχή υπάρχουν πάνω από 100 διαφορετικοί εργολάβοι οι οποίοι αναλαμβάνουν διαλύσεις πλοίων. Ο συγκεκριμένος κάνει χρυσές δουλείες…


Ένα Ελληνικό πλοίο έφτασε στην Alang. Το όνομα του Πίστης….


Αλλά η μεγάλη απογοήτευση είναι σε άλλο σημείο. Το Λισσός της ANEK προσάραξε στην παραλία από την οποία κανένα πλοίο δεν έφυγε ποτέ…. Το τελευταίο του ταξίδι δεν ήταν κάπου στο Αιγαίο όπου πέρασε όλη του την ζωή αλλά στην Αραβική θάλασσα.


Ένα ακόμα επιβατηγό που δεν ξέφυγε από τα οξυγόνα. Το μέλλον του Λισσός είναι κάπως έτσι


Παρόλο που οι περισσότεροι εργολάβοι έχουν απαγορέψει την είσοδο στους άσχετους, για λόγους ασφαλείας αλλά και φόβου δημοσιοποίησης των ελλιπών μέτρων ασφαλείας που εφαρμόζονται, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. 


Κομμάτι του μηχανοστασίου… Gas Free Certificate θα έπρεπε να εκδοθεί από ανεξάρτητο επιθεωρητή για κάθε μια από τις δεξαμενές του πλοίου. Αυτό μου είχαν πει και αυτό τουλάχιστον νόμιζα. Περνώντας δίπλα από το κομμάτι όπου ήταν η δεξαμενή  καταλοίπων του λαδιού, είδα το λαδάκι να χύνεται στον δρόμο. Όχι Gas Free ούτε Liquid free δεν ήταν αυτό…. Ατυχήματα από τέτοια αβλεψία έχουν συμβεί εκατοντάδες αλλά ποτέ δεν βγαίνουν στην δημοσιότητα…..


Τα σπίτια των εργατών. Το μόνο χωριό στην περιοχή είναι ένα κάτι εκατοντάδων κατοίκων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι αγρότες. Η ιδέα  να χτιστεί οργανωμένος οικισμός για τους εργάτες δεν πέρασε καν από το μυαλό των υπευθύνων.  Στις καλύβες δεν είπαν όχι.

Εκατοντάδες εργάτες έρχονται από όλα τα μέρη της Ινδίας για να δουλέψουν στα διαλυτήρια της περιοχής. Ο μισθός τους δεν θα ξεπερνάει τα 10 δολάρια την ημέρα, υπό της απαράδεκτες συνθήκες ασφαλείας και συνθηκών στον χώρο δουλειάς. Αλλά όταν το διαλυτήριο πληρώνει στο εφοπλιστή 500 δολάρια για έναν τόνο χάλυβα , πρέπει να κρατήσει το εργατικό κόστος στο ελάχιστο. Και οι κυβερνήσεις  κάνουν τα στραβά μάτια…


Ο κεντρικός δρόμος στην Alang.


Green Alang, Clean Alang. Τι άλλο να πω….


Thanks for visiting Alang Notified Area. Και εγώ ευχαριστώ. Θα ξαναγυρίσω σύντομα…..