Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Bhavnagar, έστω και τυχαία…..

 
Το Σαββατοκύριακο έφτανε και δεν είχα καμία σκέψη στον νου μου για το που θα μπορούσα να τα περάσω. Έφερνα συνέχεια στο μυαλό μου τις εικόνες από τις προηγούμενες εκδρομές στο Dhari, στην Ahmedabad, στο Diu, και αισθανόμουν έναν κορεσμό. Σαββατοκύριακο στο σπίτι λοιπόν ήταν η ετυμηγορία μου.

Σάββατο πρωί ξυπνώντας για να πάω στην δουλειά (κάποια Σάββατα δουλεύουμε) έπιασα στα χέρια μου τον τουριστικό οδηγό του Gujarat που είχα αγοράσει σε ένα βιβλιοπωλείο στην πρωτεύουσα και το είχα ξεχάσει σε μια γωνία του σαλονιού. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες, με έπιασε μελαγχολία. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσα μέρη του Gujarat υπάρχουν για να επισκεφτώ και σε κοντινή απόσταση από την  πόλη μου. Ήταν όμως ήδη αργά για να κανονίσω κάτι την τελευταία στιγμή η έστω μόνο την Κυριακή. Είχα δώσει 2 μέρες ξεκούρασης  στον οδηγό και του είχα πει να έρθει ξανά την Δευτέρα.
Για να απαλύνω τον πρωινό αυτόν πόνο ξεχώρισα αμέσως μια ωραία πόλη την Rajkot και ξεκίνησα να κάνω τα σχέδια μου για το επόμενο σ/κ. 
Από το ναυπηγείο έφυγα κατά τις 3. Εκείνη την ώρα πήγα σε ένα γραφείο για να συζητήσω κάποια διαδικαστικά θέματα έναν διευθυντή ο οποίος μου είπε πως δεν έχει χρόνο γιατί φεύγει για την Bhavnagar. «Θέλεις να έρθεις μαζί?» με ρώτησε. «Το βράδυ θα γυρίσουμε». “Why not», ήταν η απάντηση μου.  “In 10 minutes we are leaving”. I will be ready
 Από το τίποτα ξαφνικά βρέθηκα να ζω ένα σαββατοκύριακο με συγκεντρωμένη ένταση και ωραίες διαδρομές, από αυτά που είναι σπάνια στην μέχρι στιγμής διαμονή μου στην Ινδία.
Πρώτη στάση Mahuva. Για να πιούμε sugarcane juice (χυμό ζαχαροκάλαμου). Αυτό είναι το αγαπημένο μου ποτό το οποίο στον θερμό και ξηρό κλίμα της περιοχής σε δροσίζει. Είναι όσο βρώμικο, φαντάζεται κάποιος ένα χυμό που παρασκευάζεται στον δρόμο. Το συγκεκριμένο στην Mahuva ήταν καθαρό. Αυτό ήταν τελικά και το λάθος. Δεν έπρεπε να πιω. Μέχρι σήμερα έπινα μόνο από πολύ βρώμικα μέρη, με τις μύγες να κάνουν πάρτι πάνω στα απομεινάρια του ζαχαροκάλαμου, τα ποτήρια να είναι μέσα στην βρώμα, και άπλυτα από την συχνή χρήση, και το μηχάνημα που πολτοποιεί τα καλάμια να έχει σχεδόν σκουριάσει. Και ποτέ δεν με είχε πειράξει. Την στιγμή που ήπια από το καθαρό μέρος ίσως της επαρχίας με πείραξε στο στομάχι. Ευτυχώς τα πραγματα έμειναν ελεγχόμενα για το υπόλοιπο του διημέρου, παρόλο το υπερβολικά πικάντικο φαγητό που αναγκάστηκα να φάω, γιατι διαφορετικά αυτη η εκδρομή θα είχε καταλήξει άσχημα....
Ταξιδεύοντας στην Ινδία με το έντερο να πιέζει ασφυκτικά είναι κάτι που κανείς δεν θέλει να ζήσει.

Πρώτη μας στάση ήταν στον δρόμο για την Alang. Εκεί συναντήσαμε τον ιδιοκτήτη 2 καταστημάτων και ενός ξενοδοχείου στην πόλη Bhavnagar. Προφανώς και μας κάλεσε για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου του και προφανώς και πήγαμε. Ευτυχώς ήταν μουσουλμάνος και επιτρεπόταν από την θρησκεία του να καταναλώσει κρέας γιατί έναν ήταν Ινδός τότε μάλλον θα χορταίναμε μόνο με λαχανικά.
Αφού λοιπόν μας έδειξε με περηφάνια το εστιατόριο του, δεν θα έχανε την ευκαιρία να μας προσκαλέσει να διανυκτερεύσουμε στο ξενοδοχείο του.  Το οποίο ήταν ένα κτήριο του 1972 χτισμένο από τον παππού του μια εποχή που στην Bhavnagar υπήρχαν μόνο αγελάδες.  Αλλά ο παππούς του ήταν προνοητικός. Έχτισε το ξενοδοχείο απέναντι ακριβώς από τον σταθμό των λεωφορείων στο κέντρο της πόλης ξέροντας πως όποιος έρχεται σε αυτήν, πολύ πριν την εποχή του internet και των online booking, αυτή θα είναι η πρώτη εικόνα που θα αντικρίζει και οι πιθανότητες να γίνει πελάτης είναι πολύ μεγάλες.
Και το ονόμασε Apollo προς  του ομώνυμου θεού που τον έμαθε από τις διηγήσεις Ελλήνων ναυτικών που βρίσκονταν σε ενα διπλανό λιμάνι που πλέον δεν χρησιμοποιείται.
Τα παλιό του πλεονέκτημα η θέση του δηλαδή σήμερα αποτελεί μέγιστο μειονέκτημα. Η μυρωδιά της πόλης, αλλά κυρίως ο διαπεραστικός ολονύχτιος ήχος  των κορναρισμάτων των αυτοκινήτων και των ταξί που διέρχονται από κάτω κάνουν την διαμονή στο δωμάτιο σχετικά δυσάρεστη.
Αλλά σε αυτό το ξενοδοχείο βρήκα την απάντηση σε ένα αναπάντητο ερώτημα που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί για χρόνια την ανθρωπότητα. Τι τουαλέτα να εγκαταστήσω? Κανονική η τούρκικη? Γιατί όχι έναν συνδυασμό τους?

Ο σταθμός των λεωφορείων στην Bhavnagar. Ο αντίστοιχος στην Λιοσίων θεωρώ πως είναι αντίστοιχα άσχημος.
Η ανταμοιβή μας που δεχτήκαμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο του το βράδυ χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό, ήταν μια πρωινή βόλτα στο πίσω μέρος της δημιουργίας. Αφού απολαύσαμε τα «εκθέματα» εκείνης της περιοχής κινήσαμε για την άλλη πλευρά της χερσονήσου Saurashtra στην οποία βρισκόμαστε. Τελικός μας προορισμός? Ένα γνώριμο μέρος. Το Dhari.
Στον δρόμο περάσαμε από μια πόλη λεγόμενη Amreli στην οποία ο μουσουλμάνος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου είχε συγγενείς. Παρόλο που αυτή η πόλη απέχει από το Bhavnagar μόλις 70 χιλιόμετρα είχε να τους επισκεφτεί 35 χρόνια!!!! Στο μεσοδιάστημα τους έβλεπε σε γάμους και κηδείες αλλά ποτέ στο σπίτι τους. Σε αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα οι συγγενείς δεν θα σου άνοιγαν καν την πόρτα κάνοντας πως δεν ξέρουν. Εδώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο και χάρη σε αυτούς πήρα για γεύση από την μουσουλμανική φιλοξενία.
Ο κουνιάδος του ιδιοκτήτη, ενας μουσουλμάνος μεγάλος σε ηλικία, είχε δικό του μαγαζί στην κεντρική λαχαναγορά της πόλης όπου πουλούσε mango. Εκεί βρεθήκαμε για να αγοράσουμε μερικά από αυτά τα πολύ γλυκά φρούτα. Αλλά καθώς η ώρα ήταν σχεδόν 2 δεν μας άφησε να φύγουμε χωρίς να μας προσφέρει φαγητό. 35 χρόνια είχαν να επισκεφτούν το σπίτι, να μην τους φίλευαν κάτι?
Έτσι βρεθήκαμε όλοι μαζί στο σπίτι, οι μουσουλμάνοι συγγενείς, ο Ινδουιστής Ινδός  και ο Χριστιανός εγώ. Η θρησκεία δεν αποτέλεσε κανένα εμπόδιο. Και για ποιο λόγο άλλωστε? Τα ινδικά σπίτια αποτελείται από ανεξάρτητα δωμάτια που ενώνονται με μια ανοιχτή αυλή. Ένα από αυτά είναι και το καθιστικό όπου την ώρα του φαγητού μετατρέπεται σε τραπεζαρία. Οι άντρες του σπιτιού τρώνε εκεί και οι γυναίκες τους το σερβίρουν, ενώ οι ίδιες με  τα κορίτσια τρώνε μόνες τους στην κουζίνα. Στο πάτωμα του living room απλώθηκε ένα στρωσίδι, και πάνω του τα φαγητά ενώ οι 6 μας πήραμε τις θέσεις τριγύρω.  Το φαγητό ήταν ατελείωτο. Κάθε φόρα που ένα πιάτο τελείωνε ερχόταν αμέσως η αντικατάσταση του. Ο παππούς έδινε τις εντολές και γέμιζε τα πιάτα των φιλοξενούμενων εκτός από δικό μου. Όχι, δεν με έβλεπε καθόλου με κακό μάτι. Απλά θα ήταν η πρώτη φορά στην ζωή του που ένας ξένος βρίσκεται για φαγητό στο σπίτι του και δεν θα ήξερε τις συνήθειες μου και πώς να συμπεριφερθεί. Στο τέλος φάγαμε τι άλλο, mango για επιδόρπιο, ήπιαμε ένα παραδοσιακό ινδικό τσάι, και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Αμ δε? Είπαμε 35 χρόνια είναι αυτά. Να μην τους δείξουν τι άλλαξε στην περιουσία τους?

Μια αποθήκη όπου κρατoύνται τα mango για να ωριμάσουν. Όπως μου είπαν τα mango αλλάζουν χρώμα και από πράσινα γίνονται πορτοκαλί μόνο με τις ακτίνες του ήλιου. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο ήλιος δεν μπορεί να καλύψει όλη την επιφάνεια του φρούτου. Έτσι η μια του πλευρά είναι πορτοκαλί και η άλλη πράσινη. Για να αποφύγουν αυτό το φαινόμενο τα κόβουν πρόωρα και τα βάζουν σε ένα ζεστό δωμάτιο όπου με την βοήθεια μερικών χημικών τα φρούτα παίρνουν το φυσικό τους χρώμα και γεύση.  Δυστυχώς δεν είναι όλα ρόδινα και η τεχνολογία έχει επέμβει ακόμα και στην λαϊκή αγορά του Amreli.
Το παλιό σπίτι της οικογένειας που μετατράπηκε σε αποθήκη. Το κάθε κτίριο είναι και άλλο δωμάτιο του σπιτιού. Κρεβατοκάμαρες, Κουζίνα, τουαλέτα, αποθήκη είναι ξεχωριστά το ένα από το άλλο.
Όταν μας άφησαν επιτέλους να φύγουμε συνεχίσαμε προς το Dhari. Εκεί φτάσαμε στο ίδιο ξενοδοχείο όπου είχα βρεθεί και 3 εβδομάδες πριν, για να ξανακάνω σχεδόν τα ίδια πράγματα.

Dejavu,

Gujaraτης παππούς πάνω στο άλογο του.

Ο σκοπός της επίσκεψης ήταν να δει ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου του Bhavnagar το resort στο Dhari, να το συγκρίνει με το δικό του και να πάρει ιδέες αλλά και να δει μια έκταση για να χτίσει και αυτός ένα στην ίδια περιοχή. Έτσι λοιπόν καβαλήσαμε με το τζιπ τις ερημιές και βρεθήκαμε σε ένα μέρος όπου θα μπορούσε άνετα να ζει ο Bin Laden χωρίς καμία Αμερικάνικη Υπηρεσία πληροφοριών να μπορέσει να τον εντοπίσει.
Σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει ούτε στο Google Εarth σε έναν κήπο με δέντρα mango υπάρχει η σκέψη να χτιστεί ένα resort. Με την απόσταση που απέχει από τον κεντρικό δρόμο να αγγίζει περίπου τα 10 χιλιόμετρα μάλλον οι πελάτες θα είναι όσοι (όση) και η ποσότητα νερού στο διπλανό ποτάμι.


Μια αντλία συνδεδεμένη με ιμάντα σε έναν πανάρχαιο μουσειακού τύπου κινητήρα περιμένει μάταια τις βροχές για να μπορέσει να αναρροφήσει το νερό από το ποτάμι και να το στείλει στα χωράφια.
Οι επιχειρηματίες συζητάνε είτε για το λαμπρό μέλλον ή για την πιθανότητας αποτυχία μια υποτιθέμενης επένδυσης στην περιοχή δίπλα στο ξεραμένο ποτάμι.
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι όσο ωραία και εάν ήταν η διήμερη εκδρομή, όσα και εαν είχα να διηγηθώ παραπάνω όσο και εάν έζησα καταστάσεις που διαφορετικά δεν θα είχα ζήσει ποτέ, δεν μου άρεσε να βρίσκομαι ανάμεσα σε αγνώστους που να με φέρνουν βόλτες στην χώρα τους για τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς να μπορώ να τους αλλάξω το πρόγραμμα. Από εδώ και πέρα θα φτιάχνω το δικό μου πρόγραμμα…

Το πίσω μέρος της δημιουργίας


Είναι σχεδόν αυτονόητο πως η πόλη δίπλα στο μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμο, δεν θα ζούσε παρά από αυτό. Πως όμως να θεωρηθείς από τους πολίτες σου και τα μέσα, σοβαρή και αναπτυγμένη πόλη όταν ξέρεις πως το μόνο αγαθό που εμπορεύεσαι είναι τα σκουπίδια? Η απάντηση είναϊ: κρύβοντας τα μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Η Bhavnagar είναι η πόλη στην οποία αναφέρομαι. Το μεγαλύτερο μέρος της ανάπτυξης της οφείλεται στην Alang. Ήδη έχω περιγράψει τον δρόμο με τα μαγαζάκια, ο θεός να τα κάνει. Αυτά τα εκατοντάδες μαγαζάκια δεν θα μπορούσαν ποτέ να απορροφήσουν τον εξοπλισμό από τα 300 και πλέον πλοία που διαλύονται κάθε χρόνο.  Και επειδή η απόσταση από την παραλία όπου αναπαύονται τα υπό διάλυση πλοία είναι 50 χιλιόμετρα από την πόλη ήταν αναγκαίο να δημιουργηθεί ένας καινούργιος χώρος για την εναπόθεση και πώληση αυτού του εξοπλισμού.
 Στην άκρη της πόλης μακριά από τις φωτογραφικές μηχανές των λίγων τουριστών, και από τα κείμενα των ελαχίστων τουριστικών οδηγών υπάρχει αυτό το μέρος. Για να μπεις χρειάζεσαι υποχρεωτικά την συνοδεία ενός επώνυμου ντόπιου. Διαφορετικά κανείς δεν ξέρει σε ποιο χαντάκι θα βρεθείς.
Εγώ συνοδευόμουν από τον ιδιοκτήτη ενός ξενοδοχείου και διάσημο επιχειρηματία της πόλης, καθώς και ιδιοκτήτη 2 καταστημάτων στην Alang (μεγάλη ιστορία η γνωριμία μας) οπότε όντας δίπλα του κανείς δεν θα με πείραζε.  Έχοντας εξασφαλίσει την ασφάλεια μου είχα το ελεύθερο να τραβώ όσες φωτογραφίες ήθελα και απλά αγνοούσα τους ντόπιους πους με κοιτούσαν περίεργα.

Στο πίσω μέρος της Bhavnagar αφού πρέπει να περάσεις ένα ποτάμι και την σιδηροδρομική γραμμή βρίσκεσαι σε ένα μέρος όπου κυριαρχεί η τοπική μαφία.

  (Και) εδώ μπορείς να βρεις τα πάντα.


Από εναν τηλέγραφο πλοίου,



Έως ένα στροβιλουπερπληρωτή


Διωστήρες, (η κοινώς μπιέλες)


Μαγνητικές πυξίδες,


Βοηθητικούς συμπιεστές


Γεννήτρια φρέσκου νερού (κοινώς βαπορέτα)


Τρόφιμα από αυτά που δεν πρόλαβε να ετοιμάσει ο μάγειρας και να καταναλώσει το πλήρωμα


Ηλεκτρικούς πίνακες,



Hull survey records του Lloyds Register από ένα ελληνικό πλοίο ονόματι ΑΥΡΑ


Αλλά και ηλεκτρομηχανές.


Εάν κάποιο από τα μηχανήματα δεν μπορεί πλέον να χρησιμοποιηθεί δεν πάει χαμένο. Διαλύεται σε κομμάτια από την ανεξάντλητη ανθρωπινή δύναμη και αργότερα θα λιώσει σε κάποιο από τα χυτήρια της περιοχής.



Η Παναμέζικη σημαία που κυμάτιζε για χρόνια στο πίσω κατάρτι ενός πλοίου θα συνεχίζει τον διακοσμητικό της ρόλο στην στεριά.

On the road to Alang

Το ελάχιστα διάσημο ντοκιμαντέρ που φέρει τον τίτλο της επικεφαλίδας, γυρισμένο το 2004 αφηγείται  με μελαγχολική διάθεση την φάση της διάλυσης διάσημων κρουαζιερόπλοιων αγνώστων σε εμάς τους Ελληνες που κατασκευάστηκαν την δεκαετία του 1950 και του 60, και στα μέσα της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας είχαν ήδη θεωρηθεί υπέργηρα οπότε το τελευταίο τους ταξίδι στην alang  (το μεγαλύτερο διαλυτήριο πλοίων στον κόσμου) ήταν η μόνη επιλογή του πλοιοκτήτη.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την alang. Σε αυτόν τον δρόμο υπάρχουν διάσπαρτα μαγαζιά όπου πουλάνε οτιδήποτε μπορεί να εξαχθεί από ένα πλοίο. Από κύριες μηχανές έως και κονσέρβες. Αυτά τα μαγαζάκια για άλλους αποτελούν χωματερές και για άλλους ευκαιρίες εξερεύνησης σε άδυτα ενός πλοίου που τις περισσότερες φορές δεν έχουν πρόσβαση οι κοινοί θνητοί. Και σε αυτά τα μαγαζάκια είναι που κάποιος μπορεί να κάνει δικό του οτιδήποτε πολύτιμο ονειρεύτηκε να κλέψει από ένα καράβι. Από τους χάρτες, έως την καμπάνα του.


The road to Alang. Η αγελάδα αποτελεί καλλιτεχνική παρέμβαση.


Φούρνοι από την κουζίνα ενός πλοίου φορτώνονται στην καρότσα ενός φορτηγού για να παραδοθούν στον άγνωστο ιδιοκτήτη. Η τιμή του? Από εξευτελιστική έως υπέρογκη. Εξαρτάται από τα παζάρια που έκανε ο αγοραστής.

Με τόσες χιλιάδες τόνους μετάλλων που κόβονται κάθε μέρα οι μπουκάλες του οξυγόνου και τις ασετιλίνης  τελειώνουν γρήγορα. Και το ίδιο γρήγορα πρέπει να ξαναγεμίσουν.

Το εσωτερικό ενός από τα εκατοντάδες μαγαζάκια όπου πωλούνται τα απομεινάρια των πλοίων.  Χωματερή? Και ναι και όχι. Τα αντικείμενα που υπάρχουν εκεί είναι τόσο εντυπωσιακά όσο και νοσταλγικά.

Το ρολόι σταμάτησε να λειτουργεί στις 5. Εκείνη την ώρα της άγνωστης ημέρας, μήνα και έτους, σταμάτησαν να λειτουργούν οι ηλεκτρομηχανές με αποτέλεσμα τα πάντα να νεκρώσουν. Ήταν η στιγμή που πέθανε το πλοίο. Ότι ακολούθησε ήταν η επιδρομή των κορακιών που κατασπάραξαν την σάρκα του.


Ποδήλατα και διάδρομοι από το γυμναστήριο του πλοίου. Η μόνη διασκέδαση του άγνωστου εθνικότητας πληρώματος στις δύσκολες και μοναχικές ώρες που περνούσαν στην θάλασσα.

Κάθε πλοίο έχει το πολύ 3 με 4 πλυντήρια. Τι ευκολο να βρεθούν όλα μαζί και ακόμα περισσότερα στην ιδια θέση περιμένωντας, εναν αγοραστή η μια εκκαθάριση?
 Και το καλύτερο έκθεμα για το τέλος.

Ταμπλό ζαριών από το καζίνο ενός κρουαζιερόπλοιου. Στέκει στην άκρη σπασμένο, ξεχασμένο, παρατημένο, νοσταλγώντας τις ημέρες της δόξας όταν εκατοντάδες επιβάτες σπρώχνονταν τριγύρω του για να ρίξουν μια ζαριά ελπίζοντας πως θα είναι και η τυχερή, με τον κρουπιέρη να ανακοινώνει το αποτέλεσμα, και τους τυχερούς να φωνάζουν από χαρά, ενός τους άτυχους να χτυπούν τα χέρια τους στα ακριβό ξύλο βάζοντας τα με την τύχη τους.  Πλέον μόνο οι ρομαντικοί του δίνουν σημασία. Οι προσγειωμένοι θα περάσουν πιο πολύ χρόνο ακριβώς από δίπλα στις...
Ανέγγιχτες μπογιές… κάνοντας παζάρι για να κατεβάσουν την τιμή, μήπως και μπορέσουν να μειώσουν τα έξοδα της ανακαίνισης τους σπιτιού τους.
Αλλά έτσι είναι στην Alang. Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Οι μπογιές που πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε μια αποθήκη στα έγκατα του πλοίου ξαφνικά έγιναν πιο ανάρπαστες και από το ταμπλό του καζίνο.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Poverty.


Today i received in my mobile phone a message from an unknown number. It conatined a short parable, that I had read long time ago in Greek language. It was nice to be reminded about this story now that I am in India.

Once a rich dad took his son to a village to show him poverty. After the trip he asked his son about his thoughts. His son replied.

We have one dog, they have 4
We have a small tank of water, they have a long river
We have lamps, they have stars
We have a small garden, they have large fields
We buy food, the grow theirs

They boy continued.

Thanks dad for showing me how poor we are.

What's your job?

Καμία δουλεία δεν είναι ντροπή.
 
Στην περίοδο της μετα βιομηχανικής επανάστασης είναι αδιανόητη η σκέψη για εναν Δυτικό για μια δουλειά που μπορεί να κάνει ενα μηχάνημα που εχει ανακαλυφθεί χρόνια πρίν. Αλλά έτσι είμασταν πάντα στην Δύση. Η κάποτε που το εργατικό δυναμικό ήταν πιο φθηνό ηταν προτιμητέο εναντι των ακριβων μηχανημάτων?
 
Αυτό είναι ακριβώς και το πρόβλημα που αντιμετώπίζουν σήμερα στην Ινδία. Οι μισθοί είναι λαικιστί ξεφτίλας και η ανθρωπινη ενεργεια υπέρέχει εναντι της ενεργειας των πετρελαιοκίνητων μηχανημάτων. Με λίγα λόγια είναι πιο συμφέρον να βάλεις ανθρώπους να σου κάνουν μια δουλειά απο να αγοράσεις ενα μηχάνημα να σου την κάνει.

Εκμετάλλευση των γυναικών? Η μήπως αντιμετώπιση της ανεργίας?

Παρακάτω είναι καποιες φωτογραφίες που τράβηξα όλο το προηγούμενο διάστημα και απεικονίζουν ντόπιες γυναίκες απο τα διπλανά στο ναυπηγείο χωριά σε σημαντικότατες δουλείες του ναυπηγείου.

Επιχείρηση Σκούπα.
 
 
6 γυναίκες σκουπίζουν με πρωτόγονες σκούπες την σκόνη κάτω απο τον γερανό. Δεν την σκουπίζουν ακριβώς. Την κανουν στην άκρη. Το απόγευμα μόλις το δυνατό αεράκι αρχίσει να φυσάει θα την ξαναφέρει στο ίδιο σημείο. Αύριο αυτές οι γυναίκες πάλι εκει θα είναι να κανουν το ίδιο.


Το γεφύρι της Αρτας είναι αυτη η δεξαμενή απο θέμα στεγανότητας. Την μερα την σξουπίζαν, το βράδυ γκρεμιζόταν. Απο την πρώτη ημερα που ηρθα στο ναυπηγείο είδα τις γυναίκες να σπρώχνουν τα νερά στο ακριακνό χαντάκι. Πο΄σες ημέρες θα χρειαστούν σκεφτηκα? 1 μερα, 2 μέρες, μια εβδομάδα? 1,5 μήνα μετα ακόμα δεν έχουν τελειώσει. Προφανών από κάπου χάνει. Αντι να βρουν την διαρροή και να την επισκευάσουν προτιμούν να κατεβαζουν τις γυναίκες στην δεξαμενή χωρίς καμια προφύλαξε εκτός απο το κράνος της πλάκας, χωρίς να τους δωσουν στολή, ενω οι ίδιες φοράνε και καθημερινα τους (και ίσως μοναδικά) ρούχα και επι 8 ωρες κάνουν την ιδια κινηση. Και σε αυτό όμως φταίμε εμεις οι μηχανικοί. Επρεπε να δώσουμε μια κλίση στην δεξαμενή για να τρέχουν μόνα τους να μερα. Αλλά τότε αυτες οι γυναίκες τι θα εκαναν? Ανεργες θα έμεναν?


Μεγαλχολική εικόνα της σημερινής Ινδίας.


 Πλησίαζει μια μεγάλη γιορτή στο ναυπηγείο. Η διοίκηση του αποφασίζει να διαγραμμίσει τον δρόμο που οδηγεί σε αυτό. Αλλά υπάρχει ενα πρόβλημα. Στην ακρη του δρόμου όπου μια πορτοκαλί λωρίδα πρέπει να βαφτεί, έχει σκόνη. Τι πρέπει να κάνουν? Είτε να πάρουν ενα απο τα μηχανήματα που σκουπίζουν τους δρόμους, είτε να στείλουν ενα team απο γυναίκες για να κανουν την ίδια δουλεια. Ο μισθός των γυναίκων σε όλες τις φωτογραφίες είναι 2000 ρούπιες τον μήνα για εργασία 8 ωρών 5 ημερες την εβδομάδα. Σε δικά μας νομίσματα αυτό μεταφραζεται ως 50$ η 35 Ευρώ. ΤΟΝ ΜΗΝΑ.
Εχοντας ενα team των 4 ατόμων, με 200 δολλάρια καθαρίζεις τις 2 πλευρές ενος δρόμου 5 χιλιομέτρων σε εναν μήνα. Το εξειδευμένο μηχάνημα θα εκανε απόσβεση στα εξοδα της αγοράς του σε τουλάχιστον 5 χρόνια. Εως τότε το ναυπηγείο μπορεί να εχει κλείσει. Στείλε το team.....


 5 το απόγευμα Σχόλασμα. Γυναίκες όλων των ηλικιών απασχολούνται στον τομέα της απομάκρυνσης της σκόνης και του νερού της δεξαμενής του ναυπηγείου. Στην απομονομένη περιοχή της επαρχία είναι η μόνη δουλειά που μπορούν να κάνουν ωστε να συνεισφέρουν στο οικογενειακό εισόδημα. Αμόρφωτες οι περισσότερες με ευθύνη των οικογενειών τους, σε μια πολυπληθή και αναπτυσσόμενη χωρα χώρα που δεν τις σεβεται και ιδαίτερα, το μέλλον δεν διαγράφεται λαμπρό. Αλλά μήπως εγω τα βλέπω λάθος, με την ψυχρη ματια ενός Ευρωπαίου συνηθισμένου στις ανέσεις?

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Diu, ένας μικρός παράδεισος.

(και το μόνο μέρος που δεν έχει τόσες αγελάδες…)

60 χιλιόμετρα από την Pipavav και το σπίτι μου, υπάρχει το Diu., Είναι ένα μακρόστενο νησάκι επιφανειας μόλις 40 τετ. χμ. όπου χωρίζεται από την στεριά με ένα στενό λασπώδες κανάλι. Για 424 χρόνια αυτό το νησί ήταν αποικία των Πορτογάλων οι οποίοι το απόσπασαν από τους Τούρκους το 1535 και το χρησιμοποίησαν σαν λιμάνι για εμπορικές σχέσεις με την Ινδία και για εξαγωγή προϊόντων. Η θέση του είναι στρατηγικής σημασίας καθώς βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο της τεράστιας χερσονήσου Saurashtra του Gujarat.

Το 1961 καθώς η Πορτογαλική επιρροή εξασθενούσε μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η Ινδία ζήτησε να της παραδοθούν τα εδάφη που κατείχε η πρώτη στην Ινδική χερσόνησο. Όταν οι Πορτογάλοι αρνήθηκαν κηρύχτηκε πόλεμος ο οποίος κράτησε μόνο 2 ημέρες και έληξε με την συνθηκολόγηση των ντόπιων Πορτογάλων και την απόσυρση τους από τις αποικίες της Ινδίας.

Οι Ινδοί είχαν καταφέρει να κερδίζουν την ανεξαρτησία τους από τους Άγγλους χωρίς την χρήση όπλων. Θα μπορούσαν να πετύχουν το ίδιο και με τους Πορτογάλους αλλά η υπομονή τους είχε εξαντληθεί. Μια από τις καλύτερες ατάκες που ειπώθηκαν εκείνο το διάστημα ήταν του Αμερικανού προέδρου Kennedy προς τον Ινδό Πρέσβη.

 You spend the last fifteen years preaching morality to us, and then you go ahead and act the way any normal country would behave.... People are saying, the preacher has been caught coming out of the brothel

Οι σύγχρονοι Ινδοί ακόμα πιστεύουν πως η εκδίωξη των Πορτογάλων έγινε ειρηνικά. Το άλλοθι τους είναι πως ο πόλεμος αυτός των 2 ημερών και των 60 νεκρών μόνο ως πταίσμα μπορεί να χαρακτηριστεί μπροστά σε αντίστοιχους πολέμους άλλων λαών.

Ευτυχώς που σε 50 χρόνια οι Ινδοί δεν κατέστρεψαν ολοκληρωτικά ότι έχτιζαν οι Πορτογάλοι επί 424. Εγώ πάντως εάν ήμουν Πορτογάλος και ερχόμουν στο Diu θα έκλαιγα.


Η πύλη που χωρίζει την Ινδία από τον παράδεισο.

Το Diu όσο ηταν υπο Πορτογαλικη αποικία δεν ενωνόταν με την στεριά. Μετα την προσαρτηση του οι Ινδοί εχτισαν 2 γεφυρες καθως και την παραπάνω πύλη.  
Τι ωραία που θα ήταν εάν οι Πορτογάλοι ήταν ακόμα εδώ. Με το διαβατήριο μου θα βρισκόμουν σε έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης μερικά μόλις χιλιόμετρα από το σπίτι μου.

Το φρούριο.


Χτισμένο το 1535 είναι το σημαντικότερο κτίσμα που άφησαν πίσω τους οι Πορτογάλοι. Κανόνια που χυτεύτηκαν το 1600 είναι ακόμα τοποθετημένα στις αρχικές τους θέσεις, αλλά δεν βοήθησαν καθόλου στην άμυνα της πόλης κατά την πολιορκία του 1961. Στο φρούριο υπάρχουν αμέτρητες εκκλησίες, σε κάθε γωνιά του. Λογικό. Το νησί βρίσκεται στην μέση του πουθενά και ο καυτός ήλιος του Gujarat δεν αφήνει πολλά περιθώρια για καινοτομίες. Κάθε διοικητής που περνούσε από το μέρος ήθελε να αφήσει ένα κληροδότημα στους απογόνους του για να τον θυμούνται αλλά και για εξασφαλίσει μια θέση στον Παράδεισο. Το μόνο που μπορούσε να χτίσει για να πετύχει και τους 2 στόχους ήταν μια εκκλησία η ενα παρεκκλήσι.

Η θεα της γυρω περιοχής. Δεν ξέρω πως έβλεπαν οι Πορτογάλοι στρατηγοί αυτό το μέρος. Σαν δυσμενή μετάθεση ή σαν εξωτικό μέρος διακοπών.



Τα τεράστια μεσαιωνικά τείχη και η τάφρος στην εξωτερικη πλευρά του φρούριου που απέτρεπαν τους εχθρούς απο την προσέγγιση.


Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή. Αυτό το μέρος του φρουρίου ήταν η παλιά φυλακή επί πορτογαλικής αποικιοκρατίας. Όταν η πόλη άλλαξε χέρια οι Ινδοί σκέφτηκαν, Γιατί να ξοδευόμαστε και να χτίζουμε καινούργια φυλακή αφού έχουμε μια έτοιμη? Έτσι λοιπόν χρησιμοποιούν ένα μέρος του ιστορικού φρουρίου σαν τοπική φυλακή όπου οι κρατούμενοι είναι μάλλον αυτοί που παραβίασαν τον αντί-αλκοολικό κώδικα.


Τουλάχιστον οι κρατούμενοι βλέπουν κόσμο στο προαύλιο, και μπορεί να αισθάνονται λίγο ιδιαίτεροι ότι ζουν σε ένα ιστορικό κτήριο.  Εντάξει δεν είναι και ο Πύργος του Λονδίνου, αλλά παραμένει ένα φρούριο. (Η φυλακη ειναι το λευκό κτίριο)


Το καραβάκι στο βάθος δεν θα είχε καμία ελπίδα εάν οι Πορτογάλοι ήταν ακόμα στην περιοχή.



Τίποτα δεν μένει όρθιο για πάντα., Τα κύματα του Ινδικού ωκεανού τρώνε σιγά σιγά τον βράχο κάτω από το φρούριο που στέκει αγέρωχο για 4 αιώνες. Θα τα καταφέρει για άλλους 4?


Η μόνη καλλιτεχνική πινελιά που πρόσθεσαν οι Ινδοί μετά την προσάρτηση ήταν ο φάρος. Με 2 ρούπιες μπορείς να ανέβεις στο μπαλκόνι και να θαυμάσεις την θεά του Diu από ψηλά.


Εκκλησίες



Σε μια εικόνα 4 εκκλησίες και παρεκκλήσια. Άμα ζεις αποκλεισμένος σε ένα νησάκι επί 4 αιώνες εκκλησίες θα χτίσεις. Μια μεγάλη, μια μικρότερη μια μεσαία, ανάλογα με το budget της κάθε εποχής.


Η εκκλησίας της Αμώμου Συλλήψεως (Church of Immaculate Conception). Διαβάζοντας θεολογικά βιβλία, ενημερώθηκα πως εμείς οι Ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε στην άμωμο σύλληψη (την εξαίρεση της Παναγίας από την κηλίδα του προπατορικού αμαρτήματος). Από όλες τις γιορτές, τα γεγονότα, τους αγίους της πανάρχαιας και μεγαλοπρεπούς θρησκείας μας έπρεπε οι Πορτογάλοι να διαλέξουν την Άμωμο Σύλληψη? Χάθηκε να την αφιερώσουν στον Άγιο Χριστόφορο για να μπορώ να πηγαίνω να προσεύχομαι απερίσπαστος?



Άλλη μια εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Θωμά. Η συγκεκριμένη έχει μετατραπεί σε μουσείο που λειτούργει από τις 9 έως τις 9. Όταν πήγα εγώ ήταν κλειστό. Καμία έκπληξη. Οι Πορτογάλοι εκδιώχτηκαν 50 χρόνια πριν. Πλέον οι Ινδοί εξουσιάζουν…



Η Αγία Τερέζα σκαλισμένη πάνω σε μια πύλη. Πόσα χρόνια από την στιγμή που σκαλίστηκε να αντικρίζει την ίδια περιοχή?

Ποτο απαγόρευση.

Η  κατανάλωση ποτών στο Gujarat απαγορεύεται για νόμου. Το Diu όταν προσαρτήθηκε στην Ινδία δεν ενώθηκε με το Gujarat αλλά μαζί με μια άλλη Πορτογαλική αποικία από την άλλη πλευρά του κόλπου, το Daman δημιούργησαν μια νέα επαρχία με δικούς τους νόμους. Ανάμεσα τους είναι πως η πώληση και κατανάλωση πότου επιτρέπεται. Όλοι οι μπεκρήδες του Gujarat μαζεύονται τα σαββατοκύριακα στο Diu και μεθάνε ως τελικής πτώσης. Η εξαγωγή ποτών από το Diu στο Gujarat είναι επίσης απαγορευμένη και έξω από τα σύνορα υπάρχει αστυνομία που ελέγχει εξονυχιστικά όλα τα οχήματα για λαθρεμπόριο αλκοολούχων ποτών. Η ποινή για τους παραβάτες είναι μερικά σωματικά χτυπήματα και δωρεάν διαμονή στο φρούριο του Diu, όχι δυστυχώς στο τουριστικό κομμάτι αλλά στις φυλακές.

Μαγαζιά τρύπες σαν και αυτά κάνουν χρυσές δουλειές. Το πλησιέστερο μέρος για να αγοράσει κάποιος νόμιμα αλκοόλ είναι τουλάχιστον 500 χιλιόμετρα μακριά.


Ρατσισμός...


Beaches.



Οι περισσότεροι ξένοι έχουν ακουστά από την Ινδία την παραλία της Goa. (επίσης πρώην πορτογαλική αποικία) Εδώ δεν είναι η Goa είναι η Nagoa. Περικυκλωμένο από πολυτελή ξενοδοχεία και μπαρ είναι μια ευχάριστη απόδραση από την καθημερινότητα των αγελάδων, και σκουπιδιών.